Vandaag is het voor Rolf dan eindelijk zover, hij mag voor het eerst in Utopia familie ontvangen! Drie uur lang mag hij genieten van familiebezoek. Bijna twintig minuten stond Rolf te wachten bij de poort. Heen en weer lopend met een nerveuze blik. Dan komt zijn familie eindelijk door de poort. Rolf rent naar ze toe. Een lach en een traan als hij als eerste zijn vader een dikke knuffel geeft. Maar natuurlijk is ook zijn vriendin mee gekomen en al snel vloeiden er traantjes. Daarna begroet de familie de rest van de bewoners en geeft Rolf een rondleiding aan het gezelschap.

Na een korte rondleiding gaan ze even zitten om te kletsen. Rolf is nog zo overdonderd dat hij even niet weet wat hij moet zeggen. Als snel begint de broer van Rolf over zijn struggles. Zijn familie zegt dat het allemaal wel los zal lopen. Het heeft even tijd nodig aldus zijn vader. Daarna worden er ook nog cadeautjes gegeven zoals schoenen, dartpijltjes, een sjaal, trui, overhemd en lekkere dropjes. Rolf knapt zichtbaar op van het familiebezoek. En na wat geklets en een gesprek met zijn vriendin (verslag komt zo) is het weer tijd om Utopia te verlaten.

Later kletst Mark nog even bij met Rolf, hoe vond hij zijn familiebezoek? Heeft hij er iets aan gehad? Al snel wordt duidelijk dat de vader van Rolf hem wat advies gegeven heeft.. We weten inmiddels dat iedereen in Utopia een verleden met zich meedraagt. Door dat te delen begrijp je beter waarom mensen zich op een bepaalde manier gedragen begint Mark het gesprek. Misschien is het goed om jouw verhaal een keer te laten horen. Rolf antwoordt dat dat niet zo makkelijk gaat, ik kan het hele verhaal niet vertellen. Dat heb ik met mijn broertje afgesproken. Maar laat ik het zo stellen… Op m’n zestiende moest ik het huis uit bij mijn moeder. Dat ging niet vrijwillig. Ik hing maar wat op straat en voerde echt helemaal niks uit. Ik kwam bij m’n vader te wonen. En dat was voor mij perfect, want hij was altijd aan het werk. Dagenlang zat ik daar thuis en ik kreeg het voor elkaar om in tweeënhalf jaar tijd een schuld van € 20.000,- op te bouwen. Toen ik achttien werd moest ik opeens mijn eigen zorgverzekering betalen, maar van welk geld? De incasso’s stroomden binnen. Ik stopte met school op mijn zestiende, dus ik heb niet eens een middelbare schooldiploma. Ik zocht werk en kwam uit bij uitzendbureaus die me van het ene kortlopende rotbaantje naar het andere stuurden. In Spanje, daar zou alles beter worden, dacht ik. Heel hard werken en sparen. Maarja, als je gaat werken in Lloret del Mar, of Salou, dan zuip je alles wat je overdag verdient weer op. Toen ik daar klaar mee was en weer terug naar Nederland wilde, had mijn vader een vriendin en was het huis vol. Maar ik kon ook niet terug naar mijn moeder. Toch is het me gelukt om de koksopleiding te doen en heb ik het voor elkaar gebokst om op mezelf te wonen en een baantje te krijgen. Maar in de tussentijd ben ik mezelf een beetje vergeten, want wie ben ik eigenlijk? Door alle stress ben ik daar niet aan toegekomen. Daarom ben ik hier in Utopia, om mezelf te leren kennen. Nu komen er allemaal nieuwe emoties vrij en daar moet ik mee leren omgaan. Als iemand nu zou vragen: hoe gaat het met je? Dan zou ik daar geen antwoord op kunnen geven.