Vandaag hadden een aantal bewoners overleg, een soort mini centraal op de veranda. Benjamin, Rob, Nicole en Ivan bespraken van alles over de groep.
Zo voelt het gezelschap dat er een dimensie heerst in de groep en volgens Benjamin waren ze vroeger veel meer een eenheid. En daarom moet er flink wat gebeuren ondanks het feit dat ze nu uit de crisis zijn. Volgens Nicole komen er nog steeds te weinig mensen langs bij de loods. Dat is logisch, volgens Ivan, Rob en Benjamin. En dat komt mogelijk ook omdat er continu een camera op je snufferd staat. Maar Nicole is het daar niet mee eens. Het heeft niks met de camera’s te maken, er heerst gewoon nog steeds een taboe op voegt ze eraan toe. Volgens Nicole schaamt de trouwe kijker zich namelijk en durft om die reden niet langs te komen. Er heerst een taboe op dat je toe geeft dat je langs wil gaan bij een realitysoap. Benjamin denkt dat het niet alleen bij de kijker ligt. Er heerst ook gewoon een hele andere dimensie binnen de groep. Ook wordt er goed gelet op wat er uitgegeven wordt en vooral aan wat. Toen we vroeger nog in het rood stonden, gingen we echt als groep op zoek naar oplossingen. Toen waren we echt een hechte groep. Volgens de Benjamin is het nu ieder voor zich, en dat roept wel eens vragen bij hem op. Ik merk wel dat ik nu met een schuin oog naar het bord kijk. Dan vraag ik mezelf ook af hoe kan die nou zoveel geld hebben? Volgens Nicole zijn ze ook altijd op zoek naar problemen. Als iets wordt opgelost, verzinnen we zelf altijd wel weer een nieuw probleem. Daar is het Rob het helemaal niet mee eens, noem ’s een voorbeeld dan vraagt hij. Nou antwoordt Nicole, nu we geen geldproblemen meer hebben, willen we opeens een nieuwe vloer. Er is altijd wel iets. Rob kan het niet eens worden met Benjamin en Nicole, hij geeft aan dat het bij hem om veel grotere dingen gaat. Hij zit hier niet voor het geld en zal dat ook nooit heel belangrijk vinden. Het feit dat ik met niks binnen kom bij Utopia en met niks naar buiten ga, vind ik het leukst van Utopia.