De bewoners worden zo langzamerhand gek van onzekerheid. Ze hadden gisteren de potentiële bewoners graag verwelkomt in Utopia maar afgelopen avond was er nog altijd niemand verschenen.  Een klein clubje kan het niet meer aan en besluit in de kou voor de poort te wachten, net zo lang tot de poort opengaat en de potentiële bewoners het Utopia terrein betreden. Chipp en Senna slepen een bank richting de poort en ploffen neer. Zouden ze vandaag komen? Of morgen? Ze raken er niet over uitgepraat. Ik word stapelgek roept Senna. Ook Billy, Romy en de tweeling gaan in een dikke jas en met mutsen op bij de mannen zitten. Ieder dingetje wat voor hen anders is dan normaal wordt meteen aangepakt om te speculeren. En dat houdt het groepje lang vol! Ze hopen dat er na een paar uur wachten nog altijd iemand naar binnen komt. En de vier hebben het over niets anders en gaan alle scenario’s langs. Waarom duurt het zo lang? Op een gegeven moment beginnen ze zelfs een tikkeltje paranoïde te worden. Ieder geluidje en iedere schaduw wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer ze de schaduw van een persoon over het terrein zien flitsen, slaat de paniek toe. Het clubje rent uit elkaar op zoek naar de persoon die bij de schaduw hoort. Maar helaas ze vinden niemand. Na enkele ogenblikken komt Mehmet lachend de groep tegemoet. Hij is de man van de schaduw. Vals alarm dus, alweer. Toch houden ze de moed erin. Maar of het lange wachten wordt beloond?