Wanneer René in op de banken zit komt José hem wat vragen. Kan ik jou straks even spreken René vraagt ze hem. Het moet even privé voegt ze er daarna aan toe. En vertelt dat ze iets met hem wil bespreken en dat het niet de bedoeling is dat iemand het hoort. René reageert verbaasd en antwoordt dat hij haar niet helemaal kan volgen. Maak je geen zorgen, ik denk dat het positief is stelt José hem gerust.

Niet veel later lopen de twee samen richting het huisje van René. Ik vind het niet meer zo leuk zegt José, doelend op al het gedoe rondom hem en haar. De twee hebben een week geleden gezoend en sindsdien is het anders tussen hen. Er hangt een ongemakkelijke sfeer die door de bewoners wordt aangewakkerd. René begrijpt wat ze bedoelt. Ik vind het ook niet leuk maar ik lach er maar gewoon om en ga er niet serieus op in voegt hij eraan toe. Ik durf ook gewoon niet meer gezellig met jou te kletsen, zonder dat jij er bang voor bent dat er een addertje onder het gras zit en dat stoort mij gaat José verder met haar verhaal. Door hoe René op José reageert en door hoe de groep hierop ingaat heeft José het gevoel dat ze voor lul staat. Vroeger was het leuk, nu is er geen bal meer aan zucht ze. Dan is het even stil. José slaat haar handen voor haar gezicht en al snel begint ze te huilen. We kunnen er maar het beste mee stoppen beslist ze. We kunnen het toch gewoon gezellig hebben antwoordt René geschrokken maar dit ziet José op haar beurt niet zitten. Ik voel me gewoon afgewezen door jou en daar heb ik geen zin in legt ze verder uit. En  weet zeker dat hij niets voor haar voelt en om zichzelf in bescherming te nemen wil ze afstand nemen. De twee praten nog lang door maar lijken er niet helemaal uit te komen.