Stefanie is nog maar een paar uur in Utopia of ze is al in tranen. Ze zit huilend een sigaretje te roken op het rokersbankje. Als haar sigaretje op is loopt ze een rondje over het terrein, maar ook dan blijven haar tranen rijkelijk vloeien. Ze schopt en speelt wat met een voetbal en de rede van haar emotionele bui is ons dan ook onduidelijk. Maar dan komt er meer duidelijkheid als LauraB haar tegen komt. Wat is er aan de hand vraagt ze. Stefanie antwoordt dat ze heel erge heimwee heeft en even aan het “uit kuren” is met de bal. LauraB zegt ach meisje toch, wij zijn er voor jou! Zullen we even op de schommelstoel gaan zitten? Stefanie vertelt dat er 2 briefjes in haar kist zaten van haar oppaskindjes. En dan realiseer ik me dat ik weg ben. LauraB antwoordt dat het logisch is, het is ook een grote stap om hier naar toe te gaan. En wie mis je nog meer dan? Mijn vriend en vrienden is het antwoord van Stefanie. Het is best k*t dat ik die niet meer zie. Heb je dat wel eens meer gehad? Nee antwoordt Stefanie, er is zoveel op me af gekomen en ik moet zoveel regelen. En dan kom je ook nog binnen als vreemde. Iedereen kent elkaar en dan heb ik echt zoiets van ik moet hier iets gaan doen maar weet niet wat. LauraB oppert dat fris slapen wel een goed idee is en voor morgen een leuk plannetje te maken om wat te gaan doen. Je moet er gewoon van genieten dat je nu nog geen verplichtingen hebt. Stefanie lacht en haar bui lijkt een beetje over door de “peptalk” van LauraB. Het is gewoon wennen benadrukt LauraB en Stefanie kan zich daar in vinden. Het is een grote stap om naar Utopia te gaan en verdrietig zijn is dan niet erg aldus LauraB. Stefanie geeft ook wel toe dat haar familie gezegd heeft dat ze het erg zwaar zou krijgen de eerste vier weken. Volgens LauraB gaat ze het hier gewoon flikken, je hebt leuke ideeën en hebt veel toe te voegen!