De discussie over de zieke kip laat Nicole niet los. Ze voelt zich er rot over. Dit besprak ze met Ivan. Nicole maakt zich meer druk over het lot van de kip dan gedacht. Op het moment dat het om je eigen gaat, dan vind ik het gewoon een akelig iets voegt ze eraan toe. Ook realiseert Nicole zich dat het hypocriet is dat je wel kip kunt eten, maar niet zelf kunt slachten. Normaal gesproken kan ik mijn argumenten pima onderbouwen, maar dit is een gevoel en niet gebaseerd op feiten.

Ivan vraagt zich in dat geval af of ze dan niet beter haar mond had kunnen houden in de discussie. Nicole geeft toe, misschien had ik dat beter kunnen doen, maar ik voelde gewoon dat ik het moest zeggen. Als Ivan tot de kern wil komen en Nicole erop wijst dat ze vroeger toch in een slagerij heeft gewerkt, verdedigt ze zich. Daar werd niet geslacht. Bovendien was ik toen 17, verandering kost tijd. Ik ben er nooit mee in aanraking gekomen. Er is niemand in mijn omgeving die vegetarisch of veganistisch is. Op het moment dat je je wil verwijderen van de hypocrisie, moet je ook werkelijk gaan veranderen aldus Nicole  Heeft Armanda een algemeen bewustzijn teweeg gebracht? Of is het een tijdelijk iets?