Jessie heeft in de vergadering aangegeven dat ze geen vertrouwen meer heeft in de groep omdat ze vaak maar half werk leveren. Na de vergadering wil Sanne hier toch even op terugkomen met Jessie. Ze voelt zich namelijk behoorlijk aangesproken door deze woorden. Dat mag antwoordt Jessie nog duidelijk gefrustreerd van de vergadering. Maar je weet toch hoe het met mij lichamelijk zit, of niet vraagt Sanne. Hier is Jessie van op de hoogte maar ze vindt het geen excuus om niet te werken. Sanne legt daarna uit dat ze zoveel mogelijk wil meehelpen maar dat ze heel erg bewust is van haar eigen grenzen. En besluit daarom uit zelfbescherming om soms te stoppen met werken of een pauze te nemen omdat ze anders weet dat ze de komende tijd niks meer kan doen met haar rug. Ik erger me er gewoon heel erg aan dat mensen de hele tijd zitten als we moeten werken legt Jessie uit. Deze frustraties baseert ze niet alleen op Sanne maar ook op andere bewoners. Dus als je je persoonlijk aangesproken voelt dan mag dat sluit Jessie het onderwerp af. De twee praten nog een tijdje door over hun persoonlijke frustraties maar gaan daarna tevreden uit elkaar.