Shelley heeft Adriaan naar haar huisje gehaald om te praten over de ruzie van gisteren. Hoe vind jij dat het gesprek tussen ons ging vraagt ze wanneer de twee eenmaal op de bedden zitten. Ik vond namelijk best wel dat je naar mij uitviel voegt ze eraan toe. Adriaan legt uit dat het een gevoel is en hij sommige dingen wel echt meende. Het raakte me heel erg dat jij een afspraak met mij had en ervoor koos om te roken zegt hij. Shelley knikt maar  legt uit dat ze snel een sigaret wilde roken omdat ze wist hoelang het zou duren om vlechtjes in zijn haren te maken. Adriaan onderbreekt haar. Hoor je wel wat je zegt vraagt hij. Volgens hem had hij duidelijk aan haar gevraagd of ze roken belangrijker vindt dan hem, waarop ze ja had gezegd. Ik hoor alleen maar ik, ik en ik gaat Adriaan verder. Shelley zegt dat het niet haar bedoeling is. Jij kunt je heel moeilijk inleven in anderen reageert Adriaan op zijn beurt. En legt uit dat hij woest was en dat hij zijn best heeft gedaan om rekening met haar te houden in zijn bewoordingen. Maar het is altijd me, myself and I”, vervolgt hij. Shelley is het hier niet mee eens en ze vindt dat ze juist meer met anderen bezig is dan met haarzelf.

Wat later vertelt Adriaan dat hij denkt dat ze wellicht te verschillend nadenken. Ik probeer me altijd in mensen in te leven en te begrijpen waarom ze dingen doen legt hij uit. Maar jij begreep bijvoorbeeld niet waarom ik tegen jou uitviel gisteren. Shelley zegt dat ze anders naar de dingen kijken en dat ze niet vond dat de ruzie gisteren zo heftig hoefde zijn. Adriaan geeft toe dat zijn woorden gisteren hard waren maar dat het ook zijn bedoeling was om een punt te maken. Ik was woest, dame. Echt woest legt hij uit. Uiteindelijk legt Shelley uit dat ze haar excuses wil aanbieden en dat ze het vervelend vindt om ruzie met hem te hebben. Adriaan antwoordt dat ook vrienden soms ruzie hebben en dingen zeggen die niet leuk zijn. Het tweetal spreekt af dat het weer goed is tussen hen en dat ze nog steeds maatjes zijn.