Zojuist heeft Hiske een witte envelop voor Christel uit de brievenbus gehaald. Kom, we lopen even naar het bankje, zegt de vrouwelijke bewoonster. Ik heb een brief voor je. Een witte. Christel zucht en legt uit dat ze vorige week al een slecht voorgevoel had. Wanneer ze de post open, begint ze direct te huilen. Lieve Christel, leest de vrouwelijke bewoonster huilend. Via deze weg willen we je laten weten dat je vader is overleden. Onze papa is al 12 dagen niet meer. Christel barst in tranen uit terwijl Hiske haar probeert te troosten. Kom eens hier, zegt de vrouwelijke bewoonster. Wat heftig. De vrouwelijke bewoonster ziet ook dat ze niet op de rouwkaart staat wat haar veel doet. Hoe kan je je eigen dochter nou niet vermelden? Hiske begrijpt er ook niets van.
Even later lopen Jessie en Merel naar Christel toe om haar over de witte brief te vragen. Mijn vader is overleden, zegt ze snikkend. En ik sta niet op de rouwkaart.  De bewoners schrikken en geven haar een knuffel. Schat, wat erg, zegt de vrouwelijke bewoonster. Jessie knikt. Wat vreselijk.